Tokom devedesetih godina izrazito su bile popularne dvodimenzionalne slike, koje bi se nakon kraćeg posmatranja prikazale kao trodimenzionalne. Ali, oni koji su voljeli takve vrste zabave su se djelili u dvije grupe, oni koji su mogli to da vide i oni koji nisu.
Te slike su ustvari dvodimenzionalni uzroci koji koji se ponavljaju na slici, i koje uz pomoć određenih tehnika percipiramo kao trodimenzionalne.Bit slike je da posmatrač ne gleda direktno u nju, već da očima gleda iza nje. Stereogrami su se prvo počeli koristiti za oriučavanje dubine ljudkosg vida, a pogovoto karakteristike kojom ljudske oči vide drugačije slike, nakon toga iz mozak sklapa u jednu.
Na prvi pogled pobacani uzroci ustvari skrivaju jasan oblik koji će da se pojavi smao u određenim perspektivama. Ako očima dopustite da odlutaju a ne da se koncentrirate na jednu tačku na slici, svako oko će da vidi svoju sliku.
Ostatak teksta pročitajte OVDJE.
